Wiersz

Kiedyś napisałam wiersz... "Poszedł" na konkurs... Niestety nie spodobał sie chyba jury... Miał być o tematyce "Dziwny jest ten świat"... A zaczynać się miał słowami: "Opowiedz mi o..." No zobaczcie jak mi to wyszło...

„List do przyjaciela”

 Opowiedz mi o świecie...

Świecie dziwnym tak...

Opowiedz o podłości i żądzach...

I największych z wad...

Każdego ranka budzę się sama...

Wstaję...A w lustrze

Nie widzę nic...

Każdego ranka – jeden samobójca więcej...

Rankiem więcej rozbitych rodzin...

Gdzieś obok rozbił się samolot...

Trochę dalej trzęsła się ziemia...

Kiedy patrzę na to wszystko,

To ból serce me ściska!!!

Wojny i terroryzm

Niszczą nasze życie...

A my marząc skrycie

Idziemy radzi w życie!
Uśmiechamy się fałszywie...

Kłaniamy pogardliwie

Po co to komu?

Czyż to nie maskarada?

Giną nasi przyjaciele...

Opuszcza nas rodzina...

I zostajemy całkiem sami...

„Dziwny jest ten świat

Gdzie jeszcze wciąż

Mieści się wiele zła...”

Opowiedz mi o świecie...

Co? Nie potrafisz go obronić?

Po co więc te wygłupy?

Po co właściwie żyć?

Dlaczego Bóg nas stworzył?

Czy po to by nas zniszczyć?

Zadawałam sobie te pytania

Każdego dnia sto razy...

Do takiego wniosku doszłam:

„Jesteśmy stworzeni do wyższych celów...

By kochać i być kochany...”

A Bóg...

Bóg wcale nie chce nas zniszczyć...

Ukochał nas nad swe życie...

A nam stawia cel...

Celem tym jest miłość...

Czymże jest życie

Jeśli nie miłością?

Jeśli się mylę –

Niechaj skonam w mękach...

Już nie budzę się sama...

Bo wraz ze mną wstają

Wiara, nadzieja i miłość...