bociankes

Dziwny dzień... Zaczął się przewspaniale... Dawno nie miałam tak świetnego humoru... No i nagle coś się zmieniło... Chwila załamania, wręcz rozpaczy... Ale tylko chwila... Łzy zdążyły mi zaledwie napłynąć do oczu a już nie chciałam płakać... Ani jedna łezka nie popłyneęła po moim policzku... Nagle, jak grom z jasnego nieba uderzyła we mnie ciągle powtarzająca się myśl... Pomysł na resztę życia... Jaka to konepcja najlepiej wytłumaczą słowa piosenki, którą postanowiłam nagrać...

Czy ktoś wie, kiedy życie się kończy?
Kiedy pęka srebrna nić i wraca dech do Boga?
Każdy z nas chce odnieść sukces
Każdy chce być kimś, kto umie mądrze żyć...

Ja nie wiem, kiedy zabierzesz mnie,
Lecz do tego dnia chcę wołać do Ciebie:

Weź życie me i drogą w górę prowadź mnie
Każdego dnia widzieć chcę Twej miłości spełnienie
Weź życie me i zrób z nim wszystko cokolwiek chcesz
Bo dobrze wiem, że Twa miłość to największy skarb,
Jaki mogę mieć...

Czy ktoś wie, kiedy życie się kończy?
Kiedy pęka srebrna nić i wraca dech do Boga?
Każdy z nas chce odnieść sukces
Każdy chce być kimś, kto umie mądrze żyć...

Ja nie wiem kiedy zabierzesz mnie
Lecz do tego dnia chcę wołać do Ciebie:

Weź życie me i drogą w górę prowadź mnie
Każdego dnia widzieć chcę Twej miłości spełnienie
Weź życie me i zrób z nim wszystko cokolwiek chcesz
Bo dobrze wiem, że Twa miłość to największy skarb,
Jaki mogę mieć...
Mogę mieć...

Znów się nie spało w nocy... Wiadomo co robiłam (a jak nie to uczyłam się)... Ale za nic nie mogłam się skupić:) Przez takiego jednego aniołka:* Wiosna zaczęła się dla mnie na dobre... Mam nadzieję, że potrwa trochę dłużejniż średni czas zainteresowania telefonem komórkowym wspomnianego wyżej aniołka;) Z jednej strony się jednak nie cieszę bo się nie mogę skupić i nie mogę się uczyć... Ale... Jakoś sobie dam radę...
Powitanie mojej mutter mnie trochę rozwaliło... "PIŁAŚ!" Ta no bo ja nie mam co robić w poniedziałkowe popołudnie tylko łoić z klasą alkohol...:/ No ale może faktycznie trochę wczorajszo wyglądam... Dlatego zabieram się za naukę i może tej nocy choć trochę pośpię:)

"Tyle nam zabrałeś w jednej krótkiej chwili
Tyle nam zabrałeś drogi Panie nasz...
I choć wiem, że przecież nigdy się nie mylisz,
W jakimś celu ten ogromny płomień zgasł...

Płomień który nam przyświecał całe życie
Intensywnie przez dwadzieścia kila lat...
Ale dzisiaj gdy budzimy się o świcie
To na Ziemi jest tak bardzo kogoś brak...

W moim sercu straszna pustka i
W moim sercu jakiś żal...
W moim sercu krzyczy smutek dziś
Choć wiem, że Tam lepiej będziesz miał...

Tyle lat uczyłeś nas jak żyć jak kochać
Tyle lat mówiłęś nam jak lepszym być
Pozostały gorzkie łzy i mądre słowa
I nadzieja że nad nami czuwasz TY...

Panie Boże miej w opiece sługę Twego
Jak najszerzej do bram Raju otwórz drzwi...
I przywitaj w nich Jana Pawła II
Bo najlepszy z nas do Ciebie przyszedł dziś..."

Mija rok... Rok od wielkiego końca, ale i początku... Końca ziemskiej pielgrzymki Jana Pawła II Świętego, a początek rozprzestrzeniania przez nas jego nauki i kontynuacja Jego dzieła... Nie mnie pisać co zmieniło się w życiu ludzi... Ale mogę napisać jakie zmiany zaszy w moim... Przede wszystkim bardziej zaczęłam bronić swojej wiary posługując się przy tym Jego słowami... Jan Paweł II. Papież który pozostał człowiekiem... Człowiekiem, który poruszał cały świat... Jego mądrość i wielka, niezmierzona miłość sprawiały, że ludzkie serca miękły... Jego nauka jest głęboko zakorzeniona w moim sercu... Był, jest i pozostanie na zawsze moim największym autorytetem i ideałem... Dziś śpiewając Jego ulubioną pieśń "Barke" podświadomie słyszałam jak On sam to śpiewa... To może wydać się dla wielu głupie i dziecinne, ale zawsze powtarzam, że jestem dziecinna... Nie potrafię dziś się uśmiechać... Nie potrafię, mimo iż wiem, że Jemu jest tam lepiej... Wiem, że mimo wszystko On wciąż jest z nami, tylko w innym sensie... Jest z nami pod postacią wielu książek, wierszy, listów, homilii... Może się to wydać dziwne, ale do mnie do tej pory nie dociera, że Jego już nie ma wśród żywych... Dzień w dzień wydaje mi się, że jest w Rzymie i tworzy kolejne dzieła... Dociera to do mnie właśnie w takich dniach jak ten... Dociera to do mnie, gdy widzę Go w telewizji... Gdybym mogła Mu teraz coś powiedzieć, to byłoby to zwykłe, ale jakże wymowne "Dziękuję!"... Dziękuję, że dałęś mi wielką wierę i nadzieję... Nadzieję na to, że cierpienie jest częścią zbawienia i szczęścia wiecznego... Wiarę, że mogę wszystko, jeśli tylko będę szczerze się modlić i pragnąć... Ojcze Święty... Dziękuję, że jesteś moim tatą...

No jest trudno... I męcząco... Ale sama chciałam. Miałam dziś występ... Chodzi oczywiście o tą część mojego bytu zwaną aktorstwo wraz z muzyką... Dziś odbyła się premiera przedstawienia, pt. "Graj klezmerska kapelo". A nasze koło... To już nie koło... To latający cyrk Przemysława (imię prof. od zajęć)... Nie dość, że ja i Paulinka śpiewałyśmy to grałyśmy (ona z dwoneczkami na kostce i  pianinko - fujarce, a ja na bongosie i grzechotkach - nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że robiłyśmy wszystko jednocześnie)... Później wystawienie fragmentu "Żyda z Wesela"... Ludziom się podobało... Nam chyba też, bo wyszło tak jak chciałyśmy...  Później wywiadzik i nareszcie! Po 12 godzinach jestem w domu!!! Mimo tego iż jestem naprawdę zmęczona to cieszę się... Chociaż gdy jakiś fragles mnie ochlapał to nie wiedziałam, czy mam się śmiać czy płakać, tak więc płakałąm ze śmiechu:P W szkole... W szkole miałam klasówkę z matmy, którą napisała mi moja koleżanka (ale ja zrobiłam sama 2 zadania:D) i ogólnie to luziks... Wizja weekendu? Jutro (mam nadzieję) gdzieś się wyskoczy na trochę (oprócz orkiestry), a w niedzielę... Cóż... Każdy wie co jest w niedzielę,a Ci co mnie znają będą wiedzieli gdzie jestem, co robię i jak się czuję... A chwilowo... Chwilowo idę napić się herbaty (stałam się narkomanką tegoż trunku:P)...

"Tu es Petrus! Usłyszał Szymon Syn Jony. Tobie dam klucze królestwa.
Non omnis morial nie przeminiesz cały"
Jestem po koncercie Tu Es Petrus... Chciałabym opisać to co przeżyłam... Ale nie umiem... Bo tego się słowami nie da opisać... Walczyły we mnie uczucia rozpaczy, smutku, radości, eufori, nadziei, wiaru i miłości... Z jednej strony myślałam o Janie Pawle II Świętym, dochodziło do mnie, że Jego już nie ma... To może dziwne, ale ja nie potrafię się pogodzić z tym, że już Go z nami nie ma... A raczej jest, tylko w sercach, myślach, pamięci i naukach jakie po sobie pozostawił....
Z drugiej strony obudziło się we mnie pragnienie bliskości i miłości... W nie których pieśniach były słowa, które napawały mnie nadzieją na lepszy jutrzejszy poranek i pokazały, że nie wszystko co czarne jest naprawdę czarne... Poza tym umocniłam się w swojej wierze... Potrzebowałam tego, bo czasem miałam krótkie chwile zwątpienia (?)... Nie... Nie w to czy wierzę w Boga... To zwątpienie brało się z braku sensu życia, ciężaru mojego własnego bytu... A po słowach:
"Jak chleba kęs
Jak człowieka bycie
Tak świat ma sens
I ma sens życie
Ma sens
Ma sens
Ma sens..."
Jakoś nagle zrozumiałam, że sens stracę wtedy, kiedy przestanę marzyć i wierzyć...
Przez cały koncert miałam łzy w oczach... Na początku dlatego, że nie wierzyłam, że tam siedzę... Później przez wszystkie uczucia biegające po mojej duszy... Na końcu dlatego, że kolejny koncert dopiero w maju...
Bisowali 4 razy... To piękne uczucie gdy cała sala wstaje z foteli i śpiewa razem z wykonawcami...
Mogłabym tak jeszcze długo opowiadać... To jednak nie ma sensu... Bo w ązden sposób nie oddam tego co przeżyłam... I nawet nie chcę... Poprostu powiem, że każdy powinien coś takiego przeżyć... Bez względu na to czy wierzy w Boga czy nie... Bo to nie są pieśni tylko o Chrystusie i tym, co święte, ale o życiu... A najbardziej polecam to tym, którzy się zagubili... Te słowa pomogą się wam odnaleść... Idę przeżywać to dalej... Mimo wszystko jestem teraz szczęśliwa jak nigdy... "Strumieniu, leśny strumieniu... Źródlanej wody krynico...Strumieniu, leśny strumieniu...Gdzież Twych początków tajemnica..."